Öyküde isimsiz denizciler vardır dünyaları ayrı, bilmeyiz maviliklerdeki yaşamlarını, özlemlerini, sevgilerini, acılarını, zamanı durduran hayallerle karanlık ve fırtınalı gecelerde yaşama tutunma azmiyle sevmelerini:

“Hepimiz denizdeyken değişik olaylarla karşılaştık, denizcilikle ilgili, hayatımızla ilgili. Zaman içinde bunlar bizim irademizi güçlendirmekten başka bir şey yapmadılar, zarar vermediler. Çelikten bir irade yüreğimize kazındı. Olumsuzluklara dayanmayı, aklımızı başka şekillerde kullanmayı öğretti. Karada yaşayan bir insan olamadık, arkada bıraktıklarımızı özleriz, severiz ama burada denizde onlarla birlikte değiliz, acıları kalbimizde fırtınalar koparsa da işimizi yapmak zorundayız.”