Hay­van­lar ya­şa­mın or­ta­ya çı­kı­şın­dan bu yana sa­yı­sız forma bü­rü­ne­rek dün­ya­ya ha­re­ket ka­tar­. Su­lar­dan ka­ra­la­ra çı­kış­ta, geç­tik­le­ri yer­le­re yu­va­lar kurar, göz­ler açar­lar. Böy­le­ce soluk alan yer­yü­zü­nü tüy­ler, zar­lar, ka­buk­lar ve di­ken­ler­le do­na­tır­lar. Vakti yü­rü­ten de on­lar­dır, ik­lim­le­ri ta­şı­yan da.

Mi­to­lo­ji­de hay­van­lar ev­re­nin ya­ra­tı­lı­şın­da biz­zat yer alır. İlk bal­çı­ğı onlar bulup ge­ti­rir, gök­yü­zü­nü ha­va­ya kal­dı­rır ve boş­lu­ğa yer açar­lar.

Dün­ya­yı hay­van­lar taşır.

Tu­fa­nı haber verip ya­şa­mı devam et­ti­ren hay­van­lar, fır­tı­na­la­rı da önden du­yu­rur­. Kent­le­rin ne­re­ye ku­ru­la­ca­ğı hay­van­lar­dan so­ru­lur. Çünkü her hay­van bir kâ­hin­dir; ge­lecek, hay­va­nın için­den oku­nur. Hay­van­lar, tan­rı­lar­la ölü­ler ve tan­rı­lar­la ya­şa­yan­lar ara­sın­da çe­vir­men­dir. Şa­man­lar bir hay­va­na bü­rü­ne­rek yer de­ğiş­ti­rir. Hay­van­lar in­sa­na in­san­lar hay­va­na dö­nü­şür. Bazen de her ikisi bir be­den­de bu­lu­şur. Ölü­mün bil­gi­si hay­van­da­dır, ölüm­süz­lü­ğün sırrı da. İnsan öl­me­yi hay­van­lar­dan öğ­re­nir.

“Hay­van Mi­tos­la­rı”, eski çağ­lar­dan ve fark­lı coğ­raf­ya­lar­dan ge­çe­rek hay­va­nın me­ta­fo­rik iz­le­ri­ni mi­tos­lar ara­cı­lı­ğıy­la sü­rü­yor. Arı­lar­dan kuş­la­ra, ba­lık­lar­dan sü­rün­gen­le­re hay­van­la­rı konu eden bu ça­lış­ma, kül­tü­rün “ye­ni­den ya­rat­tı­ğı” hay­van­la­rın bü­yü­lü ve de­vin­gen dün­ya­sı­na kap­sam­lı bir bakış içe­ri­yor.