Akdeniz!.. Ey nice bin şanlı Türk levendinin kanıyla, coşkun dalgalarının rengi al sancaklara dönen deniz!.. Unutmadığın kahramanlar, unutamadığın kahramanlıklar var senin, biliyoruz. Eski ve yeni bütün fırtınaların unuttuğu, ama senin hiç unutmadığın zamanlar var, zeminler var. Devasa dalgalarının karanlıklarında uçsuz bucaksız köpüklerine kefen misali sardığın hatıraların var senin, biliyoruz. Akdeniz!.. Ey nice bin pusulanın ibresinde nefes alıp veren şanlı deniz!.. Sularında dolaşan en haşmetli ve en kahraman yüreklerin hikâyesini anlat artık bize… Kadırgalarda, kalyonlarda, çekdirilerde, kalita veya ateş kayıklarında çırpınan çileli yüreklerin hikâyesini anlat. Gemilerin çırpınışlarını, kaptanların, tayfaların ve leventlerin haykırışlarını anlat. Bilelim onları, tanıyalım ve onların şecaat hamuruyla yoğrulup tesis edilmiş kurumları, kuruluşları hatırlayalım yeniden. Akdeniz!.. Ey kınalı ellerin ve hasret çeken yüreklerin hüzünlerini emziren deniz!.. Yıllar akıp geçiyor ve bilmek istiyoruz artık eski günleri, tanımak, görmek istiyoruz. Şimdi sen fısılda kulaklarımıza eski yosun kokulu türkülerini ve senin ninni dolu kucağında yeniden huzur rüyaları görsün çocuklarımız. Sana doğru uçurulan umut kuşlarını düşürme köpüklerinden uzaklara ve bilelim seni… Ve sen, ey okuyucu!.. Yıllar ve yıllar önce, Akdeniz’in sularında atalarının uzak hatıralarını yâd etmek istersen, köpük renginde bir rüyanın içine girer gibi gir bu kitabın arasına ve dimağına çarpan tuz lezzetindeki hayalleri büyüt içinde. O zaman kendinle yeniden karşılaşacaksın ve bundan asla pişman olmayacaksın…