ÖNSÖZ

Güney Denizleri’nde ve başka yerlerde yaşadığım bir dizi sıradışı maceranın ardından, ki bunlar ileriki sayfalarda anlatılmaktadır, birkaç ay önce Birleşik Devletler’e döndüğümde Richmond, Va.’da (Virginia) tesadüfen tanıştığım bazı adamlar gittiğim bölgelerin her şeyine büyük bir ilgi duyuyor ve başımdan geçenleri bir görev olarak kamuya anlatmamda sürekli ısrar ediyorlardı. Ama bunu yapmayı reddetmem için çeşitli sebepler vardı ve bunların bazıları tamamen özel, sadece beni ilgilendiren sebeplerdi; diğerleriyse pek öyle sayılmazdı. Beni böyle bir işe kalkışmaktan alıkoyan bir sebep, maceralarımın çoğu sırasında günlük tutmamış olduğumdan, onları inandırıcı kılacak detayları ve tutarlılığı sadece hafızama güvenerek ortaya koyamamaktan ve hayal gücünü harekete geçirmekte büyük etkisi olan ayrıntıları anlatırken, hepimiz için doğal ve kaçınılmaz olan abartma huyundan sakınamamaktan korkmamdı. Bir başka sebep de, anlatacağım olayların inanılmazlığı ve elimde kanıt bulunmaması (sözlerimin doğruluğuna tanıklık edecek tek bir kişi vardı, o da yarı Kızılderili’ydi) sebebiyle, yalnızca ailemin ve tecrübelerine dayanarak dürüstlüğüme güvenebilecek arkadaşlarımın bana inanmasını ümit edebilmem — halkın genelininse yazacaklarımı sadece utanmazca ve dâhice bir kurgu olarak görecek olmasıydı. Ama bana tavsiyede bulunan kişilerin sözünü dinlememi engelleyen başlıca sebeplerden biri, yazarlık yeteneğime güvenmeyişimdi.

Virginia’daki o beyefendiler arasında, anlattıklarımla, özellikle de Antarktik Okyanusu’nda geçen kısımlarıyla en çok ilgilenen kişi, Richmond şehrinde Bay Thomas W. White tarafından çıkarılan aylık bir dergi olan Southern Literary Messenger’ın editörü Bay Poe’ydu. Tıpkı başkaları gibi o da gördüklerimi ve yaşadıklarımı bir an önce, ayrıntılarıyla yazıya dökmemi ve halkın zekâsıyla sağduyusuna güvenmemi şiddetle tavsiye etti — kalemim kuvvetli olmasa bile, bunun büyük ihtimalle kitabımı daha inandırıcı kılacağını oldukça ikna edici bir şekilde, ısrarla söyledi.

Yine de tavsiyesine uymak niyetinde değildim. Bunun üzerine (kararımın kesin olduğunu anlayınca) ilk maceralarımı, kendisine anlattığım gerçeklere dayanarak kaleme almasına ve bu yazıyı Southern Messenger’da kurgu kisvesi altında yayımlamasına izin vermemi önerdi. Buna karşı çıkmak için bir sebep görmediğimden, teklifini gerçek ismimin gizli tutulması şartıyla kabul ettim. Böylece o sözde kurgusal yazının iki bölümü Messenger’ın Ocak ve Şubat (1837) sayılarında yayımlandı ve kurgu olarak görülmesini garantiye almak için, derginin içindekiler listesinde yazar olarak Bay Poe’nun ismi verildi.

Bu hilenin nasıl karşılandığını görünce, söz konusu maceraların tamamını yazmaya ve bu yazıyı yayımlatmaya karar verdim; çünkü her ne kadar anlattıklarımın Messenger’da (gerçeklerin bir teki bile değiştirilmeden veya çarpıtılmadan) yayımlanan kısmına öykü havası ustaca verilmiş olsa da, halkın bunları öykü olarak görmeye kesinlikle yanaşmadığını ve bazı kişilerin Bay P.’nin adresine gönderdikleri mektuplarda, okuduklarının gerçek olduğuna inandıklarını ifade ettiklerini gördüm. Dolayısıyla, başımdan geçenlerin yeterince inandırıcı olduğu ve halkın bana inanmamasından korkmam için pek sebep bulunmadığı sonucuna vardım.

Bu açıklamayı okuyanlar, ileriki sayfalarda yer alan anlatının ne kadarını benim yazdığımı hemen anlayacaktır; Bay Poe’nun yazdığı ilk birkaç sayfada hiçbir gerçeğin çarpıtılmadığı da anlaşılacaktır. Onun yazdığı kısmın nerede bitip benimkinin nerede başladığını, Messenger’ı okumamış okuyuculara bile belirtmek gereksiz olacaktır; aradaki üslup farkı kolayca görülecektir.

A.G. Pym New York, Temmuz 1838