“Sen bilmezsin İzmir’i.
Körfezde güneş batar,
ben nasıl düşerim geceye bilemezsin.
Sen bilmezsin güneş nasıl doğar benimle?
Nasıl aydınlanırdı İzmir?
Çocukluğum aydınlanırdı.

Sen bilmezsin İzmir’i.
İzmir beni bilir.
Çınlar hala gençliğimin şen kahkahaları kordon boyunda.
Martılar tanır gülüşlerimi.
Her martı, tek tek tanır beni körfezde.
Merhabamız vardır ne de olsa.
Affetmişlerdir beni çoktan,
kendilerini bir zaman “ördek” sandığım için.”