Bora Ercan, “Odysseus Adaları”nda Akdeniz’in mavisinde olduğu kadar ruhunun derinliklerinde de geziniyor, yolculuğu şiirsel bir anlatıya dönüşüyor.

Bu kitabın oluşumunu bir gemi yolculuğuna benzetiyorum. Tohumlarının sadece gemilerde ve adalarda atılması, ilk filizlerini oralarda vermesiyle değil, dış etmenlerin belirleyiciliğiyle de. Rüzgârı arkasına alır bazen gemi, iki yana açılan dalgalar ile arkada bırakılan köpük izi belirgindir: Kelimeler yerine tam oturur, cümleler birbirini getirir. Ardından bir düğüm, bir tıkanıklık, kalem ele yabancılaşır, klavyede parmaklar yön bulamaz bir türlü. Hava patlamış, bir kasırga çıkmıştır sanki: Bofor 12, knot 66’nın üzerindedir. Gemi demir atmalıdır güvenli bir koya. Yaşamak işte; aceleye gelmez, ne kitap ne de yolculuk.

Haluk Şahin’in Önsözünden:

Bora Ercan’ın 2008 yazında okuduğum bu kitabının benim için en hoş yanlarından birisi sürpriz olmasıydı. Türkçesi: Beklemiyordum. Bu tadı, bu ruhu, bu ufku beklemiyordum. Hepsi birbirine benzeyen varaklara sarılı çikolatalardan birisini ağzınıza atıyorsunuz, hiç ummadığınız tadlarla karşılaşıyorsunuz, başınız dönüyor… İşte öyle bir sürpriz. Üstelik bu, hayatınızın o tadların çoğunu daha önce tattığınız, o rüzgârların çoğunu yelkeninize doldurduğunuz, o denizlerin çoğunda yüzdüğünüzü sandığınız bir evresinde gerçekleşiyor. Bir kitapla durumun pek de öyle olmadığını keşfediyorsunuz. Ruhunuz gezginleri yollara düşüren o yakıtla, yani “Bağlasalar duramam” dedirten dayanılmaz merakla doluyor. Adama bak, nerelere gitmiş!